Ouders en kinderen vertellen over blunders in de opvoeding.

Hond aan drugs

“Mijn dochter hield van feestjes. Ik kon dat niet tegengaan, dus besloot ik haar in ieder geval na elk feestje zelf op te halen. Zo wist ik zeker dat ze veilig thuis kwam. Op één van die nachtelijke ritjes had ik de hond meegenomen, die kon gelijk even uitgelaten worden. Het was een nogal wild feestje en in de tuin van het terrein lagen restanten van joints. Voordat ik het doorhad zat de hond lekker aan die stompjes half-gerookte wiet te knabbelen. De avond eindigde met een geshockeerde dochter en een afkeurende blik van de dierenarts, die de hond gelukkig nog kon redden van een overdosis.”

Gehaaste ochtendrituelen

“Ik kom uit een groot gezin en op zondagochtend gingen wij vaak naar de kerk. Die ochtenden waren altijd chaotisch. Wij, de kinderen, hadden er vaak niet zo’n zin in en kwamen dan net wat te laat uit bed. Dat zorgde weer voor stress, een gehaast ontbijt en een mopperende moeder. Op een van die zondagochtenden wilde ik nog even naar de wc voor vertrek. Toen ik het kleine kamertje verliet, kwam ik erachter dat ze allemaal al weg waren! Ik was als zevenjarig meisje helemaal alleen thuis achtergelaten. Gelukkig zat de boel wel goed op slot en kwam mijn vader me (toen ze beseften dat ik miste) driekwartier later ophalen.”

En nu is het klaar!

“Ik werd er helemaal gek van. Mijn dochter bleef maar schreeuwen tegen mij en haar moeder. Voordat ik het wist schreeuwde ik zo hard als ik kon: ‘je moet niet zo schreeuwen!’. Het maakte veel indruk, maar toen ik mijzelf hoorde schoot ik in de lach.”

“Ik heb zes dochters en het was nogal eens een gekwek aan tafel. Op een avond was het echt een chaos van geschreeuw en geruzie. Ik was het zo zat dat ik keihard met de pollepel op tafel sloeg. Helaas brak deze in tweeën en veroorzaakte het een nog groter kabaal onder de tafelgenoten.”

Één front vormen. Toch?

“Ik was twaalf, ging naar de middelbare school en mocht kiezen of ik Latijn wilde volgen. Als twaalfjarige ging mijn hart niet sneller kloppen bij de gedachte om een uitgestorven taal meester te worden. Totdat mijn vader mij aanmoedigde met de belofte dat hij mijn rijbewijs zou betalen als ik Latijn zou volgen. Zelfs op die leeftijd schatte ik dat een rijbewijs die jaren van Latijn wel goed zou maken. En dus volgde ik Latijn. Een paar weken later kwam de kwestie ter sprake tijdens het avondeten. Ik herinner mij de blik om mijn moeders gezicht nog erg goed. Zij wist nergens van. ‘Een rijbewijs?!’, bracht ze vol afkeuring uit. Lang verhaal kort: ik heb jaren Latijn gevolgd en kreeg als beloning een CD. Een CD! Ach ja. Voor de rest zijn mijn ouders fantastische mensen, dus dit was snel vergeven.”

Wie de broek past… trekke hem aan

“Ik zal maar gelijk bekennen, ik ben geen ochtendmens. Dat was op zich helemaal geen probleem, tot ik vader werd. Het komt dus regelmatig voor dat mijn hersenen nog op gang moeten komen, terwijl ik al wel moet functioneren als vader. Ontbijt maken, dochters aankleden, luiers verschonen.. noem maar op. Ik wordt er steeds beter in. Tenminste, dat dacht ik. Tot ik een ochtend mijn dochter heel wonderlijk zag lopen. Ik vroeg mij af of ze misschien last had van haar benen, of in één nacht een afwijking had ontwikkeld. Na een tweede blik werd het duidelijk, ik had haar twee benen in één broekspijp gehesen. Ik ben geen ochtendmens.”

Wil jij opvoedingservaringen uitwisselen met andere ouders? Volg een Parenting Course bij jou in de buurt! parentingcourse.nl