Agnes Dercksen was eigenlijk helemaal niet van plan om de Parenting Teenagers Course te volgen. “Niet dat ik dacht alles te weten, maar ik had er nooit bij stilgestaan dat je een opvoedcursus voor ouders van tieners kan volgen.”
“Een vriendin nodigde me uit en toen dacht ik: gek eigenlijk, want als je zwanger bent, wil je je ook voorbereiden. Je leest over borstvoeding, bevallen, wat een baby nodig heeft, enzovoort. Waarom zou je dat niet doen als je kinderen de tienerleeftijd bereiken? Een tiener verandert en daarmee moet ik ook zelf veranderen. Ik kan m’n tiener niet meer hetzelfde benaderen als z’n jongere broers.
Het viel me op dat er vaders én moeders waren, met kinderen tussen de 11 en 19 jaar. Blijkbaar kun je het dus nog steeds gebruiken als je kinderen al 19 zijn. Er was gewoon zoveel herkenning onderling. Herkenbare situaties van zowel de video die we als inleiding keken, maar ook van elkaar.”
Terwijl ze een slok van haar koffie neemt, vertelt ze: “Zo was er bijvoorbeeld een vader die met z’n zoon was gaan vissen. Op de heenreis wisselden ze geen woord. Het was doodstil tijdens het vissen. En ook op de terugreis zeiden ze niets. Je denkt dan: wat heeft zo’n visuitje voor nut? Wat bleek: een paar jaar later vertelde die zoon dat het één van de mooiste dagen uit z’n jeugd was. Zo’n verhaal helpt mij dan om moed te houden. Het is zo lastig om te weten wat er in het hoofd van m’n zoon omgaat, maar ik weet wat ik tegen hem zeg, met hem doe is niet voor niets.’
"Wat ik tegen mijn zoon zeg en met hem doe, is niet voor niets"
“De toetjes waren altijd een geweldig begin van de cursusavond,” gaat ze verder. “Eén van de leiders begon met een inleiding bomvol informatie over het puberbrein, hoe tieners zich ontwikkelen, ideeën hoe je met social media om kunt gaan en ga zo maar door. Het fijne is dat de cursusleiders ook ouders van tieners zijn en niet boven de groep staan. Ze delen hun eigen ervaringen van het leven met tieners, hoe ze denken, hoe ze doen.”
Maar wat lekkers en een inhoudelijke inleiding is niet het enige op zo’n avond. “Je pikt nog wel het meest op tijdens de gesprekken met andere ouders. Dan bespreek je de vragen uit het werkboek. Je vertelt over persoonlijke situaties en je leert van elkaar.”
Op de vraag wat haart het meest is bijgebleven de opvoedcursus voor ouders van tieners vertelt ze: “Op één van de avonden kwamen de vijf talen van de liefde aan bod. Ik besloot ze thuis eens uit te proberen. M’n zoon was die week nogal nukkig. Normaal zou ik de strijd met hem zijn aangegaan en commentaar hebben gegeven op z’n gedrag. Nu besloot ik hem juist eens te omhelzen. Het leek wel alsof hij in de dagen erna ontdooide. Hoewel het tijdens momenten van boosheid lijkt alsof hij meer afstand wil, blijkt dat juist toenadering zoeken beter helpt. Daar had ik nooit bij stilgestaan, totdat we zoiets bespraken. Het grappige is dat nu weer leer dat ik hem niet zomaar op elk moment mag knuffelen. Als er vrienden bij zijn, is dat natuurlijk uit den boze,” vertelt ze lachend.
“En weet je,” sluit ze af, “de perfecte ouder of het perfecte gezin bestaat niet. Gelukkig maar. Maar ik heb wel gemerkt dat je van elkaar kunt leren, alleen al door erover in gesprek te gaan.”
